Πεντηκοστή
Η Πεντηκοστή γιορτάζεται πενήντα ημέρες από την Κυριακή του Πάσχα, σε ανάμνηση της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους του Κυρίου.
Οι Απόστολοι την ημέρα αυτή, δέκα ημέρες δηλαδή μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ήταν συγκεντρωμένοι σε ένα σπίτι, πιθανόν του Ευαγγελιστή Μάρκου και προσεύχονταν. Ξαφνικά το πρωί άκουσαν ένα θόρυβο σαν να φυσούσε δυνατός άνεμος. Το σπίτι γέμισε όλο από σκόνη και στα κεφάλια των Μαθητών κάθησε μια φλόγα σαν πύρινη γλώσσα. Αμέσως οι Απόστολοι ένοιωσαν μια αγαλίαση και επίστευσαν ότι το έργο της διαδόσεως του Χριστιανισμού θα επιτύχει. Επίσης με απορία αντιλήφθησαν ότι αυτοί οι μέχρι πριν από λίγο, αγράμματοι ήξεραν να μιλούν και άλλες γλώσσες εκτός από την Ιουδαϊκή. Αυτό τους έπεισε ότι ο Ιησούς εξεπλήρωσε την υπόσχεσή του ότι θα τους στείλει το Άγιο Πνεύμα να τους φώτισει. Την ίδια αυτή ημέρα της Πεντηκοστής, ο Απόστολος Πέτρος μιλήσε με τόση θέρμη, ώστε ίδρυσε την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία.
Απολυτίκιον
«Ευλογητός εί, Χριστέ ο Θεός ημών, ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας, καταπέμψας αυτοίς το Πνεύμα το άγιον, και δι’ αυτών την οικουμένην σαγηνεύσας· φιλάνθρωπε, δόξα σοι.»
24.06.: Η γέννηση του Ιωάννη του Βαπτιστή
Ο ύμνος του Ζαχαρία
Όταν συμπληρώθηκε ο καιρός να γεννήσει, η Ελισάβετ έκανε γιο. Οι γείτονες και οι συγγενείς άκουσαν ότι ο Κύριος έδειξε μεγάλη ευσπλαχνία σ’ αυτήν και χαίρονταν μαζί της. Όταν το παιδί έγινε οχτώ ημερών, ήρθαν να του κάνουν περιτομή και ήθελαν να του δώσουν το όνομα Ζαχαρίας, όπως λεγόταν ο πατέρας του. Η μητέρα του όμως είπε: «Όχι, Θα ονομαστεί Ιωάννης». Τότε της είπαν: «Μα δεν υπάρχει κανένας απ’ τους συγγενείς σου που να έχει το όνομα αυτό». Με νοήματα ρώτησαν τον πατέρα του τι όνομα θα ήθελε να δώσει στο παιδί· αυτός ζήτησε μια μικρή πλάκα και έγραψε: «Ιωάννης είναι το όνομά του»· κι όλοι απόρησαν. Αμέσως το στόμα του άνοιξε, λύθηκε η γλώσσα του και άρχισε να μιλάει δοξάζοντας το Θεό. Όλοι οι κάτοικοι της γύρω περιοχής κυριεύτηκαν από δέος, και τα γεγονότα αυτά διαδόθηκαν σ’ ολόκληρη την ορεινή περιοχή της Ιουδαίας. Όσοι τα άκουσαν τα κρατούσαν μέσα τους και σκέφτονταν: «Τι θα γίνει άραγε το παιδί αυτό;» γιατί πραγματικά τον προστάτευε ο Θεός.
Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του παιδιού, πλημμύρισε από Πνεύμα Άγιο, και είπε τα ακόλουθα προφητικά λόγια:
«Ας είναι ευλογημένος ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, γιατί ήρθε και λύτρωσε το λαό του! Για χάρη μας έστειλε ένα δυνατό σωτήρα από τη γενιά του Δαβίδ, του δούλου του, όπως ακριβώς είχε πει αιώνες πριν με το στόμα των άγιων προφητών του. Μ’ αυτόν θα μας σώσει από τους εχθρούς μας και από την εξουσία όλων όσοι μας μισούν. Έδειξε την ευσπλαχνία του στους προγόνους μας κι εκπλήρωσε την άγια διαθήκη του· τήρησε τον όρκο που έδωσε στον πατέρα μας τον Αβραάμ, να μας αξιώσει, αφού γλιτώσουμε απ’ τα χέρια των εχθρών μας, να τον λατρεύουμε άφοβα σαν άνθρωποι που του ανήκουμε και πράττουμε το σωστό ενώπιόν του σ’ όλη μας τη ζωή. Κι εσύ, παιδί μου, θα ονομαστείς προφήτης του ύψιστου Θεού, γιατί θα προπορευτείς πριν από τον Κύριο για να ετοιμάσεις το δρόμο του κάνοντας γνωστή στο λαό του τη σωτηρία με τη συγχώρηση των αμαρτιών τους, γιατί ο Θεός μας είναι γεμάτος ευσπλαχνία. Έκανε ν’ ανατείλει για μας ένα φως από ψηλά, για να φωτίσει αυτούς που ζούνε στο σκοτάδι και κάτω απ’ του θανάτου τη σκιά, και να οδηγήσει τα βήματά μας στο δρόμο της ειρήνης».
Το παιδί μεγάλωνε και το πνεύμα του δυνάμωνε. Ζούσε στις ερημιές, ως την ημέρα που εμφανίστηκε στο λαό Ισραήλ.
(Λκ 1, 57-80)